DÜŞ'ÜNCE




















Olmayacakmışsın artık
Zaman fısıldadı kulağıma
Bitecekmiş, senli geçen birkaç saat
Özlersem... fotoğraflarına
Cesaret edebilirsem bakmaya
Kim bilir.

Rakı kadehinin dibinde biriken damlalar
Anlatmaz ki bana seni
Camların köşelerindeki buğularda ellerin
Dokunamayacakmışım .
Bir kış geçecek, sonra bahar, yaz
O şehrin en güzel kızı
Mevsiminde rastlamak sana
Bir bilsen, nefes almak gibi.

Kül rengi sabahlara uyanmaktan çok daha kötü sensizlik
İşte o kadar kötü.
İşte o kadar.
Göğsüm sızlar, kollarım yoksul
Açlığın susuzluğun,
Günlerin gecelerin anlamı yok.

Şimdi, şu an
Adımlarının yanında adımlarım
Olsaydı keşke.










Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

UYKUDAN UYAN

                                                                                 Eğer sevgilerse aydınlık, değer.                                                                                                                                                                                       ...
Devamı

KORKU

O kesik kesik çizilen beyaz yol çizgilerini birleştiriyordu otobüsün hızı. Başımı biraz kaldırınca denizin maviliğini gördüm tanıdık bir dosttu o, yıllar önce ayrıldığım bir şehirde bıraktığım koskocaman bir dost. Şehir asfalttan taşan yeşiliyle karşılamıştı beni,  ‘ben hiç değişmedim’ der gibiydi, tepelerine baktığımda. Bu sırada, birazdan karşısına otogarın çıkacağını bilen şoför, otobüsü sağ şeride geçirmiş ve yavaşlamıştı, artık kesik çizilen yol çizgileri daha belirgindi.                   Otobüs, otogara girip perona yanaşmak için manevralar yaparken bende yolculuğumu bitirmek için hazırlanıyordum. Şehir nasıl küçükse otogarı da öyleydi ve hiç değişmemiş, daha da eskimişti. Sonunda adımımı atmıştım dışarı. Şehrin, sonbaharın son günlerini de bitirdiğini, zamanı bilmesem de anlardım ciğerlerime çektiğim nefesten. Evlerin bacalarından çıkan kömür dumanı hemen sarmıştı nefeslerimi, kış buraya tam...
Devamı

SOĞUK

                      Asfalt, yağan beyaz tanecikleri bütün ıslaklığıyla kabul ediyordu ve kar, örtmeye başlamıştı otomobillerin üstünü, çatıları, caddede yürüyen insanların omuzlarını. Dışarı çıkmak bu soğuğa rağmen güzel olacaktı ama ne kadar korumak için uğraşsam da kendimi soğuktan, yine de üşüyecektim, biliyorum. Elimde tuttuğum çay bardağının sıcaklığıyla vedalaşarak, onu masanın üstüne bıraktım. Kışın gereği olan giysileri giyip, dışarı attım kendimi. Ellerimin sıcaklığını yitirmesi uzun sürmedi ve yüzümün. Asfaltın ıslaklığı artık kar tanelerini eritemez hale gelmiş, kar taneleri yolda tutunmaya başlamıştı. Bir an için geriye dönüp nedensiz, ayak izlerime baktım, bir süreliğine beni bir kedinin takip ettiğini gördüm sonra yakındaki çöp kutusunun önünde takibini bitirmişti, şimdi çöpleri karıştırıyordu.               ...
Devamı