herbirkelime

 Yılların nasılda hızlı geçtiğini düşünmüyordu, yan bankta oturan yaşlı kadın gibi ve az ileride yüzmek için denize atlayacak çocukların nefeslerini tutan heyecan gibi bir heyecan da yoktu içinde. Ne güneşli bir ağustos gününün ortasında ağacın verdiği gölgeye sığınmanın keyfini duyuyordu ne de arkasından işleyen trafiğin saçma sapan seslerini. Sıcak umurunda değilse de terlediğinin farkında olmayacak kadar da hissizleşmemişti, zaten onu bu banka oturtan, içinde az daha zaman geçse unutacağı hislerin tekrar dirilmesi değil miydi? Birazdan kendi kendine, belki çoğunun cevaplarını hatırlamadığı soruları soracak olan adam şimdi, unuttuğu sevmeleri ona tekrar yaşatan o kadını düşünüyordu. Karşısında, üzerinden gemiler geçen denizin üstüne çizerken kadının yüzünü, ondan başka kimsenin o resmi göremediğine sevinmişti.  Artık buradan ne zaman denize baksa onu görecekti- biraz daha sevinmişti-   Boğazını sıkan kravatı gevşetti, gömleğinin yakasını geri itti. Şimdi deni

                                                                                                                                          ilk yazım tarihi: Ocak 2013                 Çok yorgunum dedim kendi kendime. İçerisi pek kalabalık değildi. Daha kapıdan girdiğimde oturacağım masayı seçmişti gözlerim, gittim o masaya oturdum. Cebimdeki fotoğrafları masanın üstüne çıkardım, garsona bira diye seslendim. Daha dakikalar önce sıyrılıp geldiğim dışarıdaki hayat, şimdi gözlerimin önünden akıyordu ve ben sadece görebildiğim parçasını görebiliyordum baktığım pencereden.             Bira şişesinin masamdaki sesi uyandırdı gözlerimi, dışarıya bakarken dalıp gittiği uykudan. Şişenin soğukluğunu, daha ona kavramadan almıştım. İlk yudumu alırken, kendi kendime, kafayı bulmayacağıma dair söz verdim. Fotoğraflar masada sırtı dönük dururken şişenin masaya verdiği ıslaklıktan uzaklaştırdım onları, fotoğraflara bakmanın zamanı gelmemişti, ne zaman gelecekti bilmiyorum. Kafamı